Adipurush Review: रामायणाचे अत्याधुनिक रूप, जिथे पात्रांवर वर्चस्व गाजवते VFX..

Adipurush Review: आदिपुरुष ही रामायणाच्या रूपाने यंदाची सिनेप्रेमींसाठी भेट म्हणून सादर करण्यात आली आहे. दिग्दर्शक ओम राऊत यांनी राम सीतेच्या कथेला आधुनिक टच देण्याचा प्रयत्न केला आहे. आणि कदाचित हे देखील कारण आहे की चित्रपट सर्व प्रकारच्या उच्च VFX आणि संगणक व्युत्पन्न प्रतिमांनी (CGI) भरलेला दिसतो. अखेर, ओम राऊतचा हा प्रयोग कितपत यशस्वी ठरला, हे जाणून घेण्यासाठी वाचा हा रिव्ह्यू…

कथा
रामचरित मानसपासून प्रेरित असलेल्या या चित्रपटात रामाचा वनवास आणि अयोध्येला परतण्याचा भाग दाखवण्यात आला आहे. कथा दशरथ आणि कैकेयी यांच्यातील संवादाने सुरू होते, जिथे राम, सीता आणि लक्ष्मण आपले राज्य सोडून वनवासाला निघून जातात. दरम्यान, सुर्पणखाचे नाक कापल्याचा बदला म्हणून, लंकापती रावण सीतेचे अपहरण करण्यासाठी ऋषीच्या रूपात जंगलात येतो आणि तिला फसवून घेऊन जातो. येथे राम आणि लक्ष्मण सीतेच्या शोधात शबरी, हनुमान आणि सुग्रीवासह रामसेतू बांधतात आणि सीतेला लंकेतून परत आणू लागतात.

डायरेक्शन
तान्हाजी या चित्रपटासाठी राष्ट्रीय पुरस्कार मिळालेल्या ओम राऊत यांनी आजच्या तरुणांसाठी रामायण साकारले आहे. चित्रपटातही रावणाचा अवतार जुन्या पारंपारिक ऐवजी अल्ट्रा मॉडर्न दिसतो. हा चित्रपट त्याच्या तांत्रिक बाजूने यशस्वी होऊ शकतो, परंतु त्याच्या पटकथेत अनेक लूप होल्स स्पष्टपणे दिसतात. उदाहरणार्थ, रामायणाची कथा ही अनेकांची भावना आहे, पण इथे तोच घटक चित्रपट पाहताना दिसत नाही. फेसबुक किंवा व्हॉट्सअॅपचे फॉरवर्ड मेसेजेस पाहून स्क्रिप्ट विणली गेली आहे, अशी कथा अनेक ठिकाणी दिसते. काही संवाद पूर्णपणे व्हॉट्सअॅप भाषेच्या धर्तीवर लिहिलेले आहेत. आजच्या काळातील ‘तेरे बाप की जली’, ‘बुवा का बगीचा नहीं है’ यांसारख्या पौराणिक कथेतील गाणी किती जणांना आवडतील, हे पाहण्याचा विषय ठरणार आहे. लेखन ही या चित्रपटाची कमकुवत बाजू आहे.

तांत्रिक
चित्रपटाची सर्वात मजबूत बाजू म्हणजे त्याचे VFX. व्हीएफएक्सचा वापर एवढा असला तरी एका क्षणी तो कथा आणि पात्र या दोन्हींवर वर्चस्व गाजवतो. रावण हा रामायणाचा खलनायक होता, पण आपण आतापर्यंत रामायणात त्याची प्रतिमा सकारात्मकतेने पाहिली आहे. आदिपुरुषाचा रावण आजच्या युगातला खलनायक वाटतो. सुवर्ण लंकेचे सादरीकरण आम्हा भारतीयांसाठी आकर्षण आणि कुतूहलाचे होते, पण इथे ती लंका पाहून भीती वाटते. रावणाला सापाने मसाज करणे हे थोडेसे अल्ट्रा आधुनिक सादरीकरण आहे. होय, चित्रपटात अशी काही दृश्ये आहेत, ज्याचे व्हिज्युअल इफेक्ट्स पाहून तुम्ही पडद्यावरून नजर हटवू शकणार नाही. विशेषत: शेवटी राम आणि रावण यांच्यातील लढा पंधरा मिनिटांच्या ट्रीटप्रमाणे आहे. चित्रपटाची संगीत पार्श्वभूमी भक्कम आहे, रामसेतू बनवताना ज्या प्रकारचे संगीत वापरले जाते ते गूजबंप देते. त्याचवेळी चित्रपटातील राम सिया राम आणि जय श्री राम ही दोन गाणी दमदार आहेत. एका गाण्याचे शब्द, जिथे राम आणि सीता यांच्या प्रेमाचे चित्रीकरण करण्यात आले आहे, ते थोडे खटकणारे आहेत. चित्रपटाची पहिली खुसखुशीत एडिट टेबलवर करता आली असती. पूर्वार्धात सीता-रामावर चित्रित केलेल्या गाण्याची अजिबात गरज नव्हती.

अभिनय
बाहुबलीमध्ये प्रभासने जी जादू निर्माण केली ती रामाच्या रूपात दिसत नाही. काही जागा सोडल्या तर प्रभासचा अभिनयही अप्रतिम म्हणता येणार नाही. होय, येथे रावणाच्या भूमिकेत सैफ अली खानने मन जिंकले. त्याच्या कामगिरीने प्रभासला मागे टाकले. त्याने आधुनिक रावणाला ज्या स्वॅगसह वाहून नेले आहे, त्यावरून ही कथा त्याच्यासाठीच लिहिली गेली आहे असे दिसते. देवदत्त नागा म्हणून हनुमानाचे कामही जोरदार होते. लंकेत जाऊन आग लावणे, संजीवनी बुटीसाठी डोंगर उचलणे, ते जड दृश्यांवरही खरे ठरते. जानकीच्या भूमिकेत क्रिती सनॉन सुंदर दिसते पण ती पडद्यावर अगदी अभिनेत्रीसारखी दिसते, सीतेच्या पात्राचा जादुई स्पर्श दिसत नाही. लक्ष्मणच्या भूमिकेत सनी सिंगचे कामही छान होते. वत्सल सेठच्या भूमिकेत इंद्रजीत आणि विभीषण यांनी आपले काम प्रामाणिकपणे केले आहे. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे काही कलाकारांच्या अभिनयासमोर CGI पात्रांचे पारडे जड असल्याचे दिसून आले आहे.

का पहावा
प्रभू रामाची कथा आधुनिक स्वरूपात कशी सेवा करता येईल याची संधी या चित्रपटाला नक्कीच मिळायला हवी. आदिपुरुष चित्रपट पाहण्याचे सर्वात मोठे कारण म्हणजे त्याची भव्यता आणि VFX. चित्रपट विद्यार्थ्यांना यातून शिकता येईल. दुसरीकडे, जर तुम्ही भावनिक कोनातून चित्रपट पाहण्याचा विचार करत असाल तर तुमची निराशा होईल. होय, एक गोष्ट म्हणजे हा चित्रपट फक्त सेल्युलॉइड स्क्रीनवरच अनुभवता येईल. संगणक किंवा मोबाईल स्क्रीनवर चित्रपटाचा प्रभाव सरासरी असेल.